Ενσυναίσθηση σε παράκρουση: Οδηγός αυτοβοήθειας για πολύ ευγενικούς

Κάπου ανάμεσα στο “να είμαστε καλοί άνθρωποι” και στο “να μην είμαστε χαλάκι εισόδου”, κάποιοι από εμάς πατήσαμε το λάθος κουμπί και κάναμε overdose ενσυναίσθησης. Όχι, δεν μιλάμε για το να νιώσεις για τον φίλο σου που χώρισε. Μιλάμε για την επικίνδυνη δόση ενσυναίσθησης εκεί που… δεν ζητήθηκε καν.

Ας βουτήξουμε, με ασφάλεια και χιούμορ, στο ψυχολογικό rollercoaster που λέγεται “ταυτίζομαι με τα πάντα και όλους – ακόμη και με τον σκουπιδοτενεκέ”.

1. Το WiFi έπεσε; “Ω Θεέ μου, σκέψου τη μοναξιά του ρούτερ!”

Είσαι σε καφετέρια. Το WiFi πέφτει. Αντί να θυμώσεις, σκέφτεσαι:

“Μπορεί το ρούτερ να νιώθει πίεση. Τόσες συσκευές πάνω του. Δεν αντέχει άλλο. Χρειάζεται ξεκούραση.”

Πρόβλημα: Εσύ απλώς ήθελες να μπεις Netflix.

Αποτέλεσμα: Βλέπεις το ρούτερ σαν πλάσμα με ψυχική υγεία. Ναι, είναι ώρα για ένα διάλειμμα.

2. Το ψυγείο κάνει περίεργο ήχο; ΜΗΝ το κατηγορείς!

Ενώ άλλοι θα φώναζαν τεχνικό, εσύ στέκεσαι μπροστά στο ψυγείο και ψιθυρίζεις:

“Είναι εντάξει, μικρό μου. Μάλλον έχεις άγχος. Σε πιέζουμε πολύ με όλα αυτά τα λαχανικά που δε θα φάμε ποτέ.”

Ναι, έχεις αναπτύξει ενσυναίσθηση για τα λευκές συσκευές. Μάλλον η ψυχολόγος σου θα εντυπωσιαστεί… ή θα σε παραπέμψει αλλού.

3. Ο τύπος που σου έκλεισε τον δρόμο με το αυτοκίνητο;

Δεν τον βρίζεις. Όχι. Λες:

“Ίσως έχει μια δύσκολη μέρα. Ίσως τον άφησε το ψάρι του. Ποιος είμαι εγώ να τον κρίνω;”

Ενώ το κορνάρισμα θα ήταν απλό και ανακουφιστικό, εσύ κάθεσαι και γράφεις haiku για τη μελαγχολία του ξένου οδηγού. Κάπου εκεί ξεπεράσαμε το όριο.

4. Ο συνάδελφος που δεν πλένει ποτέ την κούπα του;

Εσύ δεν φωνάζεις. Όχι, εσύ σκέφτεσαι:

“Ίσως έτσι νιώθει ότι αφήνει ένα κομμάτι του πίσω. Ίσως του λείπει νόημα στη ζωή.”

Η κουζίνα του γραφείου έχει αρχίσει να μοιάζει με εργαστήριο βιολογικών όπλων και εσύ κάνεις ψυχανάλυση αντί να φέρεις απολυμαντικό.

5. Το παπούτσι που σε πλήγωσε;

“Ίσως το παπούτσι αυτό δεν ένιωσε ποτέ αποδοχή. Ίσως δεν θέλει να με πληγώσει. Απλώς… δεν ξέρει πώς να αγαπήσει.”

Όχι. Το παπούτσι φταίει. Πέτα το.

Τελικά, πού είναι το όριο;

Ενσυναίσθηση είναι ευλογία. Αλλά όταν αρχίζεις να νιώθεις τύψεις που έφαγες την τελευταία φρυγανιά χωρίς να ρωτήσεις τις άλλες φρυγανιές αν ήθελαν να προσφέρουν τον εαυτό τους, έχουμε θέμα.

Ο κόσμος δεν χρειάζεται άλλον έναν emotional support human. Χρειάζεται όρια. Κάποιες φορές, η απάντηση είναι απλή:

-Το WiFi χάλασε.

-Το ψυγείο είναι σπασμένο.

-Ο άλλος οδηγεί σαν κάφρος.

-Το παπούτσι πονάει.

Δεν χρειάζεται να το πάρεις προσωπικά. Δεν είναι όλα υπαρξιακά δράματα με soundtrack του Hans Zimmer.

Συμπέρασμα:

Αν έχεις κάνει overdose ενσυναίσθησης εκεί που δεν πρέπει, δεν πειράζει. Συμβαίνει και στους καλύτερους — και στους πιο ευγενικούς. Το μυστικό; Να θυμάσαι ότι δεν είσαι υπεύθυνος για τα συναισθήματα όλου του πλανήτη. Ξεκίνα από τα δικά σου. Και αν το παπούτσι συνεχίζει να σε πληγώνει;

Πέτα το. Και ναι, χωρίς ενοχές !!!