Παπαγεωργόπουλος: “Έτσι μπήκα στις φυλακές Διαβατών! Πώς με αντιμετώπισαν οι φυλακισμένοι…”
«Με το κεφάλι ψηλά μπήκα στην φυλακή. Με οδήγησαν στο κελί Α9. Οι φυλακισμένοι με υποδέχθηκαν με υποκλίσεις. Θεώρησαν μεγάλη τιμή, να είναι στο ίδιο κελί με τον Δήμαρχο Θεσσαλονίκης… Μου έδειξαν το κρεβάτι μου. Ήταν το κάτω, σε ένα δυόροφο σιδερένιο κρεβάτι…» αναφέρει σε ανάρτησή του ο πρώην δήμαρχος Θεσσαλονίκης, Βασίλης Παπαγεωργόπουλος, περιγράφοντας την πρώτη μέρα του στη φυλακή μετά την τελεσίδικη καταδίκη του για την υπεξαίρεση στον κεντρικό δήμο της πόλης.
«Ένιωσα ένα πλάκωμα στο στήθος. Γύρισα να κοιτάξω έξω, να ηρεμήσω. Τότε συνειδητοποίησα ότι δεν υπήρχε έξω! Τα παράθυρα ήταν ψηλά, κοντά στο ταβάνι! Το πιο μακρινό που μπορούσες να δεις, ήταν ο τοίχος και το ταβάνι!…
Σκέφθηκα ότι οι δικαστές πριν πάρουν το πτυχίο τους, έπρεπε να μείνουν 24 μόνο ώρες στις φυλακές των Διαβατών Θεσσαλονίκης!» συνεχίζει η σχετική δημοσίευσης του πρώην δημάρχου, ο οποίος έχει προαναγγείλει ότι θα εκδώσει βιβλίο.
Αναλυτικά η δημοσίευσή του:
«ΣΤΗΝ ΦΥΛΑΚΗ ΔΙΑΒΑΤΩΝ
#part4
Με το κεφάλι ψηλά μπήκα στην φυλακή. Με οδήγησαν στο κελί Α9.
Οι φυλακισμένοι με υποδέχθηκαν με υποκλίσεις. Θεώρησαν μεγάλη τιμή, να είναι στο ίδιο κελί με τον Δήμαρχο Θεσσαλονίκης…
Μου έδειξαν το κρεβάτι μου. Ήταν το κάτω, σε ένα δυόροφο σιδερένιο κρεβάτι…
Όπως ήμουν με το κουστούμι, έπεσα ανάσκελα κοιτώντας την λαμαρίνα του επάνω κρεβατιού. Σκεπτόμουνα…
Οι ώρες προχωρούσαν βασανιστικά αργά. Ήρθε το βράδυ. Προσπάθησα να κοιμηθώ. Αδύνατον. Τα μάτια δεν έκλειναν. Από κάπου έπεφτε μία σταγόνα ανά πέντε δευτερόλεπτα…
Τακ, τακ, τακ, τακ…
Το μαρτύριο της σταγόνας… Έτσι τρελαίνεται ο άνθρωπος, σκέφθηκα…
Κάποια στιγμή άρχισε επιτέλους να χαράζει.
Το απόγευμα με μετέφεραν στον δεύτερο όροφο στο κελί Β9, που θα ήταν η μόνιμη διαμονή μου…
Ασχολήθηκα λίγο με τον χώρο και τα άτομα, που θα ζούσα τα επόμενα χρόνια και όπου ίσως θα άφηνα και τα κόκκαλα μου…
Έτσι είχε αποφασίσει η «τυφλή» Ελληνική Δικαιοσύνη. Αριθμός φυλακισμένων στο κελί δέκα (10)! Δέκα άνδρες! Οι διαστάσεις του κελιού ήταν μόλις 4 επί 6 μέτρα!
Σύνολο 24 τετραγωνικά μέτρα! Μας αναλογούσαν 2,4 μέτρα στον καθένα μαζί με την τουαλέτα, τα κρεβάτια και τα τραπέζια…
Στους σταύλους τα ζώα έχουν περισσότερο χώρο, μονολόγησα… Ντροπή…
Η τουαλέτα τούρκικη. Δεν υπήρχε καζανάκι. Ένα λάστιχο γέμιζε με νερό ένα κουβά και από τον κουβά στην τουαλέτα και συχνά πυκνά να ακούγεται ένας χτύπος από έξω και μια φωνή από μέσα να φωνάζει δυνατά «ΑΛΛΟΣ»…
Αυτή ήταν η διαδικασία. Χτυπούσες την πόρτα και αν δεν άκουγες το «ΑΛΛΟΣ», έμπαινες. Αν άκουγες το «ΑΛΛΟΣ», σφιγγόσουν και γύριζες πίσω… Στην ουρά… 21ος Αιώνας… Ντροπή…
Κοιτάζω γύρω μου… Πέντε διπλά (πάνω – κάτω) σιδερένια κρεβάτια, πέντε μικρά κομοδίνα, πέντε μικρά σκαμπό, δύο μικρά τετράγωνα τραπέζια, ένα μικρό ψυγείο ξενοδοχειακού τύπου, ένα μικρό δοχείο απορριμμάτων, 20 παπούτσια, 20 παντόφλες, 10 σάκκοι με ρούχα…
Όλα αυτά σε 24 τετραγωνικά μέτρα! Όταν έκλεινε η πόρτα του κελιού πέφταμε στα κρεβάτια μας.
Δεν υπήρχε ελεύθερος χώρος…
Ένιωσα ένα πλάκωμα στο στήθος. Γύρισα να κοιτάξω έξω, να ηρεμήσω. Τότε συνειδητοποίησα ότι δεν υπήρχε έξω! Τα παράθυρα ήταν ψηλά, κοντά στο ταβάνι!
Το πιο μακρινό που μπορούσες να δεις, ήταν ο τοίχος και το ταβάνι!…
Σκέφθηκα ότι οι δικαστές πριν πάρουν το πτυχίο τους, έπρεπε να μείνουν 24 μόνο ώρες στις φυλακές των Διαβατών Θεσσαλονίκης!
Τότε σίγουρα θα έβγαζαν αποφάσεις πιο δίκαιες!
Και ο Αποστολάκης ποτέ δεν θα καταδίκαζε έναν ΑΘΩΟ, για λόγους που όλοι πλέον έχουν αντιληφθεί…»
