Eurovision 2025: Οι πρώτες δηλώσεις της Κλαυδίας μετά την επιτυχία – “Θα κλαίω όλη μέρα”
Λίγα λεπτά μετά τη μεγάλη επιτυχία, εμφανώς συγκινημένη αλλά γεμάτη ευγνωμοσύνη, έκανε τις πρώτες δηλώσεις στην κάμερα μιλώντας με λόγια καρδιάς.
«Είναι απίστευτο. Αν δεν με πιστεύατε, κι εγώ η καημένη τι θα έκανα; Είναι διαφορετικό όταν έχεις τον κόσμο κοντά σου, τον δικό σου κόσμο, και διαφορετικό όταν παλεύεις μόνη σου. Γι’ αυτό λέω ότι το κάναμε μαζί. Το ζήσαμε από την αρχή».
Ονειρευόμουν την πέμπτη θέση, έλεγα «πω πω ρε συ, η πέμπτη θέση για μένα, θα είναι νίκη, τύπου πρώτη». Ήρθε η έκτη θέση, τι Γιάννης, τι Γιαννάκης, είναι απίστευτο, νιώθω η πιο τυχερή, ευλογημένη, ευτυχισμένη, προστατευμένη άνθρωπος του πλανήτη.
Σκεφτόμουν θετικά πάντα, πήραμε τέσσερα 12άρια, πήραμε πάρα πολύ στήριξη από τις επιτροπές και τον κόσμο. Ο κόσμος ήταν το κερασάκι. Βασίστηκα πολύ σε αυτούς. Ένιωσα πολύ τη στήριξή τους αυτές τις μέρες και κάτι μού έλεγε μέσα μου ότι θα το κάνουν και θα μας φέρουν στην 6η θέση».
Έκανε, δε, σχετική ανάρτηση στο Instagram γράφοντας: «Δεν έχω λόγια. Το ευχαριστώ είναι λίγο. Αιώνια ευγνώμων. Σας αγαπώ όλους. Θα κλαίω όλη μέρα».
Η συγκλονιστική εμφάνιση της Κλαυδίας
Το τραγούδι αποτυπώθηκε σκηνικά σαν μια μικρή τελετουργία: σε μια προβλήτα, πάνω σε έναν βράχο, κάτω από έναν ψηφιακό ουρανό, με φόντο ένα φλεγόμενο “Δέντρο της Ζωής”. Ένα σύμβολο που συνδυάζει την καταστροφή με τη γέννηση, αφήνοντας μια έντονη αίσθηση στους θεατές και κατοχυρώνοντας τη θέση της Κλαυδίας σε αυτήν τη μοναδική μουσική βραδιά.
Το τραγούδι μιλά για τον αποχωρισμό, την απώλεια, τον ξεριζωμό και τη μνήμη, εμπνευσμένο από την ιστορία της ποντιακής γενοκτονίας, αλλά και διαχρονικά επίκαιρο μπροστά στις παγκόσμιες κρίσεις που εκτοπίζουν εκατομμύρια ανθρώπους. Το δέντρο είναι μια οπτική μεταφορά της συνέχειας, της ρίζας, της παρηγοριάς που κουβαλά η παράδοση, όταν τίποτα άλλο δεν απομένει στον άνθρωπο που φεύγει απ’ τον τόπο του με βία.
Η “Αστερομάτα” είναι η γυναίκα, είναι η πατρίδα, είναι το τραύμα, είναι και το φως που βρίσκουμε όταν δεν υπάρχει πια κανείς να μας το δείξει. Η σκηνική σύλληψη το αποδίδει αυτό με απόλυτο σεβασμό: η χορεύτρια-αντανάκλαση της μητρικής φιγούρας καθοδηγεί, πονά, αποχωρεί, μα δεν φεύγει ποτέ. Γίνεται έναστρος ουρανός, εκεί όπου συμπαντικά θα ενωθούμε όλοι.
Δεν είναι εύκολο για έναν τόσο νέο άνθρωπο να σταθεί μπροστά σε εκατομμύρια θεατές και να μεταφέρει τόσο σύνθετα, βαριά, αλλά και ευγενικά συναισθήματα. Η Κλαυδία το κατάφερε!
Στην αρχή, η Κλαυδία εμφανίζεται ντυμένη στα μαύρα, με αναφορές στην ελληνική φορεσιά μέσα από μια δημιουργία των Deux Hommes – μίνιμαλ, βαθιά ελληνική, σχεδόν τελετουργική. Καθώς το τραγούδι κορυφώνεται, ο φωτισμός αλλάζει, το δέντρο καίγεται, και το φόρεμα αποκαλύπτει το λευκό του φως – μια μεταμόρφωση που σηματοδοτεί την ελπίδα, την επιβίωση και τη νέα αρχή. Είναι ένα από τα πιο έντονα συμβολικά φινάλε που έχουμε δει φέτος στο διαγωνισμό.
