«Δε θέλω να βάλω ζακέτα» – Το σύνδρομο του ΟΧΙ των παιδιών προσχολικής ηλικίας
Αν είστε γονιός, το έχετε ακούσει. Αν όχι, ετοιμαστείτε: η φράση «ΔΕ ΘΕΛΩ!» είναι το εθνικό ύμνο πολλών παιδιών ηλικίας 3–8 ετών. Εμφανίζεται σε απλές, καθημερινές στιγμές:
- «Βάλε τη ζακέτα σου, κάνει κρύο.» → «ΔΕ ΘΕΛΩ!»
- «Φάε λίγο ακόμα, είναι καλό για σένα.» → «ΟΧΙ!»
- «Μάζεψε τα παιχνίδια σου.» → «ΠΟΤΕ!»
Καλώς ήρθατε στον μαγικό κόσμο του Συνδρόμου του ΟΧΙ.
Τι είναι αυτό το σύνδρομο;
Δεν πρόκειται για ασθένεια· είναι μια φάση αυτονομίας που περνούν σχεδόν όλα τα παιδιά. Στην πραγματικότητα, δεν λένε «όχι» στη ζακέτα, στο φαγητό ή στο σχολείο· λένε «ναι» στην αίσθηση ότι αποφασίζουν εκείνα.
Με άλλα λόγια, η ζακέτα δεν είναι ρούχο. Είναι σύμβολο ανεξαρτησίας.
Το πρόβλημα για τους γονείς
Εσείς βιάζεστε να φύγετε από το σπίτι, έξω βρέχει και φυσάει, κι εκείνο το μικρό πλάσμα αποφασίζει ότι θέλει να πάει με κοντομάνικο.
Ή, στη σχολική αίθουσα, ενώ όλα τα παιδιά κάθονται ήσυχα, το δικό σας είναι απασχολημένο να κάνει διαπραγματεύσεις επιπέδου ΟΗΕ:
«Θα καθίσω στο θρανίο μόνο αν φέρεις δεινόσαυρο για κατοικίδιο».
Τι μπορείτε να κάνετε (χωρίς να χάσετε τα νεύρα σας)
- Δώστε επιλογές: «Θες τη μπλε ζακέτα ή την κόκκινη;» (Αντί για «Θα βάλεις ζακέτα;»).
- Μετατρέψτε το σε παιχνίδι: «Πάμε να δούμε ποιος θα βάλει πιο γρήγορα παπούτσια, εσύ ή εγώ!»
- Αγνοήστε το μικρό “όχι” όταν δεν είναι σοβαρό. Δεν πειράζει να πάει στην αυλή χωρίς καπέλο· πειράζει όμως να βγει στον χιονιά χωρίς παπούτσια.
- Χρησιμοποιήστε χιούμορ: Αν η ζακέτα γίνει «σούπερμαν-μανδύας», το «όχι» εξαφανίζεται πιο γρήγορα κι από τον Μπάτμαν στη Γκόθαμ.
Το «Σύνδρομο του ΟΧΙ» είναι το πρώτο βήμα ανεξαρτησίας. Για τα παιδιά είναι αγώνας δύναμης· για τους γονείς, άσκηση υπομονής.
Η λύση; Λιγότερη μάχη, περισσότερη φαντασία. Γιατί, κακά τα ψέματα, στο τέλος η ζακέτα θα φορεθεί. Απλώς ίσως χρειαστεί να τη φορέσει πρώτα ο… μπαμπάς στο κεφάλι σαν καπέλο, για να γελάσει το παιδί και να πει «εντάξει, τη βάζω εγώ».
