Δεν σας ξεχάσαμε ποτέ: Τα έξι αετόπουλα του ΠΑΟΚ που έμειναν για πάντα στα Τέμπη
Σήμερα, όπως κάθε 4 Οκτωβρίου, η ψυχή της οικογένειας του ΠΑΟΚ και κάθε φίλου του συλλόγου ραγίζει. Η μνήμη γυρίζει σε εκείνο το τραγικό ξημέρωμα του 1999 στα Τέμπη, όταν έξι νέοι – γεμάτοι ζωή, πάθος και πίστη – έχασαν το πιο μεγάλο ταξίδι τους προς το όνειρο.
Η παρουσία τους στις εξέδρες ήταν φωτεινή· η απουσία τους μείνει για πάντα βουβή, αλλά όχι ξεχασμένη.
Ήταν ξημερώματα Δευτέρας 4 Οκτωβρίου 1999 όταν η οικογένεια του ΠΑΟΚ βυθίστηκε στο πένθος. Μία εκδρομή που ξεκίνησε με χαρά, ενθουσιασμό και αγάπη για την ομάδα, μετατράπηκε σε μια από τις πιο μαύρες στιγμές της ιστορίας του ελληνικού αθλητισμού.
Την προηγούμενη ημέρα, ο ΠΑΟΚ είχε αντιμετωπίσει τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ. Μετά τη λήξη του αγώνα, εκατοντάδες φίλοι της ομάδας επιβιβάστηκαν σε λεωφορεία και ξεκίνησαν το ταξίδι της επιστροφής προς τη Θεσσαλονίκη. Ανάμεσά τους, περίπου 50 νεαροί οπαδοί ταξίδευαν με λεωφορείο του Συνδέσμου Φίλων ΠΑΟΚ Κορδελιού.
Λίγο μετά τις 7:00 το πρωί, στη διαδρομή της επιστροφής, στο ύψος των Τεμπών, το λεωφορείο έχασε τον έλεγχο. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, ο οδηγός προσπάθησε να αποφύγει ένα διερχόμενο φορτηγό, με αποτέλεσμα το όχημα να εκτραπεί από την πορεία του και να ανατραπεί. Η σύγκρουση ήταν σφοδρή και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα το λεωφορείο μετατράπηκε σε παγίδα θανάτου.
Ο απολογισμός ήταν τραγικός:
🔹 Έξι νεαροί φίλαθλοι του ΠΑΟΚ έχασαν τη ζωή τους επιτόπου.
🔹 Δεκάδες ακόμη τραυματίστηκαν, μερικοί σοβαρά.
Τα ονόματά τους πρέπει να λέγονται δυνατά, να φωτίζουν τη μνήμη μας και να μην επιτρέπουν η λήθη να τα καταπιεί:
- Χαράλαμπος Ζαπουνίδης, 20 ετών
- Δημήτριος Ανδρεαδάκης, 25 ετών
- Χριστίνα Τζιόβα, 18 ετών
- Αναστάσιος Θέμελης, 22 ετών
- Γεώργιος Γκανάτσιος, 17 ετών
- Κυριάκος Λαζαρίδης, 17 ετών
Αυτά τα παιδιά, που ξεκίνησαν ένα συνηθισμένο ταξίδι μετά από αγώνα, δεν γύρισαν ποτέ στα σπίτια τους. Η μοίρα τους πρόδωσε στη στροφή, στην άσφαλτο που δεν συγχωρεί λάθη.
Η ομάδα που τόσο λάτρεψαν, η “μαύρη και άσπρη” οικογένεια, έμεινε φτωχότερη με την απώλειά τους — αλλά πλουσιότερη στην ψυχή, με την υπόσχεση ότι δεν θα ξεχαστούν ποτέ.
Εκείνο το ξημέρωμα, οι φίλοι τους σταμάτησαν να ακούνε τις φωνές τους, αλλά οι καρδιές τους συνέχισαν να χτυπούν για χάρη τους. Κάθε φορά που τραγουδάμε “ΠΑΟΚ”, κάθε φορά που υψώνουμε ένα λάβαρο στην Τούμπα, ακούγεται και μια ψίθυρος για αυτούς — ότι είστε πάντα μαζί μας, ότι η απουσία σας δεν είναι σιωπή αλλά πρόκληση να είμαστε αντάξιοι.
Σήμερα — μα και κάθε μέρα — δε θα επιτρέψουμε η λήθη να σκεπάσει τις μορφές σας. Θα λέμε τα ονόματά σας, θα ανάβουμε τα φώτα της μνήμης, θα φωνάζουμε την αγάπη που δεν έσβησε.
Αδέλφια μας, εκεί ψηλά… να ξέρετε πως είστε ζωντανοί στις σκέψεις μας, στα συνθήματά μας, στην αγνή πίστη μας. Στην επικράτειά μας δεν υπάρχει “μακριά σας” — γιατί η ψυχή του ΠΑΟΚ σας κρατά πάντα κοντά.
Αθάνατοι !
